این کتاب، موضوع اعتقادی مهم شفاعت را دست‌مایه قرار داده و در ایام شهادت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در قالب سه سخنرانی ارائه شده است. محور گفتگو آیه شریفه‌ی «و لسوف یعطیک ربک فترضی» است که از امیدوارکننده‌ترین آیات شریفه قرآن به شمار می‌آید.
در گام نخست بر این نکته تأکید رفته که بر اساس روایات پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و اوصیای معصوم ایشان علیهم‌السّلام، جایگاه پدری نسبت به امت اسلام دارند و نسبت به سعادتمند شدن آنها حساس‌اند؛ لذا هنگامی‌که از گناهان ما با خبر می‌شوند از آنها آزار می‌بینند.
در گام دوم این بحث باز شده که نشانه‌ی این محبت و پیوند عاطفی عمیق میان پدران امت و فرزندانشان این است که گناهان آنها را وزر و وبال خود به‌حساب می‌آورند و برای آن در درگاه الهی استغفار و شفاعت می‌کنند.
در گام سوم توجه داده شده که چنین امتیازی به معنای رخصت دادن برای معصیت خداوند نیست بلکه شرط لازم این‌که فرد گنهکار مشمول شفاعت شود این است که در درگاه الهی سرافکنده باشد و به‌خاطر اتکال به محبت اهل‌بیت علیهم‌السّلام از عمل برطبق ضوابط الهی روگردان نباشد.
به این ترتیب در گام چهارم بر اساس روایات نشان داده شده که هرچند شفاعت مفهوم عامی دارد که ممکن است در مواردی از سر فضل الهی برای حتی کافران هم اعمال گردد، اما مهم این است که وعده‌ی شفاعت که باعث واجب شدن آن برای فرد می‌گردد، شامل «مؤمنان» گنهکاری است که نسبت به گناهان خود پشیمان و توبه‌کار و شرمنده باشند و از روحیه‌ی اصرار بر گناه فاصله داشته باشند. شفاعت برای مؤمنانی از سوی اولیای معصوم الهی واجب است که معتقدند خداوند هم حق عفو از معاصی‌شان را دارد و هم حق دارد که آنها را بابت گناهانشان عقوبت شدید و ابدی کند. اینان همان کسانی هستند که خداوند آیینشان را پسندیده و با وصف «من ارتضی» (کسانی که خداوند از دین ایشان رضایت دارد) از ایشان یاد شده است.
مطالب تکمیلی پیرامون این بحث با توضیحات و مستندات تفصیلی در حلقه‌ی هفتم از سلسله مباحث اعتقادی (در دست چاپ) آمده است.