این کتاب با نثری زیبا و ادیبانه، بازنویسی سه مجلس در شب‌های احیای ماه مبارک رمضان است.
در گفتار اول، نخست تذکر داده شده که متأسفانه ما به گناهان عادت کرده‌ایم و از فاجعه‌انگیز بودن آنها بی‌خبر مانده‌ایم. سپس اهمیت اعتراف به گناه و توبه موردبحث قرار گرفته و به سیره‌ی انابه‌ی اهل‌بیت علیهم‌السّلام خصوصاً امام زین‌العابدین علیه‌السّلام در این زمینه استناد شده است. سپس به دستگیری اهل‌بیت علیهم‌السّلام از شیعه‌ی گنهکار، امیدواری داده شده و البته این بیم هم مطرح شده که در این باره تضمینی هم داده نشده است. نهایتاً این تذکر مطرح شده که گناهان، میان ما و امام زمانمان فاصله انداخته و به غربت آن حضرت دامن زده است؛ لذا با دعا بر فرج آن حضرت، باید این تقصیرها را تدارک نمود.
در گفتار دوم نخست اثرات سوء دنیوی و اخروی گناهان موردبحث قرار گرفته، سپس درباره گروه نخستی که با وجود رحمت فراوان الهی در شب قدر، از آمرزش محروم می‌مانند، بحث شده است این گروه افرادی هستند که پدر و مادر خود را رنجانده و عاق والدین شده‌اند. به دنبال این نکته البته راهکاری برای برون‌رفت از بحران ارائه شده و دعای مشلول به این انگیزه معرفی شده است. به دنبال این بحث در این باره سخن رفته که امام عصر علیه‌السّلام پدر حقیقی و دلسوز ما هستند و ما با غفلت از ایشان و رنجاندن آن بزرگوار، با گناهانمان آن حضرت را رنجانده‌ایم و ایشان را وانهاده‌ایم؛ لذا جا دارد که همانند کودکی جامانده و ناسپاس، دوباره به آغوش پدرمان بازگردیم و رفتارهای ناروای خود را تدارک کنیم.
در گفتار سوم سه گروه دیگر از محرومان (شارب خمر، فرد کینه‌توز و قاطع رحم) معرفی شده‌اند. بالاترین مصداق رحم طبق آیه‌ی شریفه‌ی قرآن (وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ) امام عصر علیه‌السّلام دانسته شده و قطع رابطه با آن بزرگوار به‌عنوان مهم‌ترین مصداق قطع رحم مطرح شده است. در ادامه بر این تاکید شده که باید راه رفته را برگشت و رو به توبه آورد و البته به بشارت قرآن کریم و توصیه معصومین کسی که به دامن حجت الهی پناه ببرد و خاضعانه و سرافکنده در محضر پیشوایان معصوم رو به استغفار آورد خداوند را «تواب و رحیم» خواهد یافت. هرچند به‌تصریح روایات گناهان ما باعث شرمندگی موالی‌مان در محضر خداوند است اما آن بزرگواران هرگز از اینکه آغوشی باز به رویمان داشته باشند و برای آمرزشمان استغفار کنند، سرباز نمی‌زنند و گرفتاری ما را گرفتاری خود می‌دانند و نیز حاجات ما از یادشان نمی‌رود؛ لذا کسی که شناخت درستی از این مظاهر لطف الهی داشته باشد فرصت را غنیمت می‌شمرد و می‌کوشد که رابطه‌ی ضربه دیده‌ی خود با امام زمانش را اصلاح کند.