در این حلقه، مبتنی بر مطالب دو حلقه‌ی گذشته، معرفت امام به‌عنوان مهم‌ترین سرمایه‌ی سعادتمندی معرفی شده است. البته مؤمن بودن، مجوزی برای معصیت خداوند نیست و کسی که حدود الهی را حفظ نمی‌کند، باید بابت کرده‌های خود مجازات شود و دستیابی به بهشت جز برای پاکان میسر نیست. به همین خاطر مؤمن گنهکار در مراحل مختلف زندگی دنیوی و برزخی و اخروی، با چشیدن عقاب الهی از آلودگی گناهان پاک خواهد شد و البته این به شرطی است که موفق شده باشد ایمان خود را با سلامت به گور ببرد. اینجاست که نقش اساسی عمل صالح برای حراست از ایمان مؤمن بروز و ظهور می‌کند. پیروی از اهل‌بیت علیهم‌السّلام لازمه‌ی محبت به آن بزرگواران است و مبتنی بر ادله‌ی وحیانی، ثابت شده که اگر مؤمن به لازمه‌ی این محبت الهی پایبند نماند، ممکن است بر لب پرتگاه بی‌ایمانی قرار گیرد. به‌این‌ترتیب نقش پایبندی عملی به آموزه‌های اهل‌بیت علیهم‌السّلام در این حلقه بسیار پررنگ شده است.
در بخش دوم این حلقه، به طور خاص بر معرفت امام عصر علیه‌السّلام تمرکز شده و بر طریقیت و موضوعیت آن تأکید رفته است. اهمیت این معرفت تا بدان جاست که اگر انسان به‌خاطر ابتلائات ایام غیبت آن را از کف بدهد، به مرگ جاهلیت کفر و نفاق از دنیا خواهد رفت. نیز در کاوش از ابعاد معرفت امام عصر علیه‌السّلام درباره‌ی معرفت به اسم و صفات آن بزرگوار، بحث شده و عناوین زیبایی از این اوصاف همراه شواهد راستین ارائه گردیده است؛ عناوینی چون: طبیب بودن ایشان، علم مصبوب بودن ایشان، سفینه‌ی نجات بودن ایشان، فراخوان به‌سوی خدا بودنشان و فریادرسی‌شان از بیچارگان، پناهگاه امن بودن آن بزرگوار، شاهد بودن ایشان بر خلق و رفاقت و مهرورزی آن بزرگوار نسبت به شیعیان و رعیتشان.
